.......................Ψύλλοι στ΄ άχυρα .................................

Αυτός ο τόπος δεν έχει κανένα βαρύγδουπο στόχο που υπάρχει. Υπάρχει για να μιλάμε, εμείς που γράφουμε, με τον εαυτό μας. Για να αισθανόμαστε ότι είμαστε μόνοι και να γοητευόμαστε ότι είμαστε μοναδικοί. Άντε και να ρίχνουμε και καμιά κλεφτή ματιά. Έτσι. Μήπως και σταμπάρουμε κανένα όμοιό μας. Δηλαδή τρίχες, δηλαδή ψύλλοι στ΄ άχυρα…

Όταν συναντηθούμε, όταν γνωριστούμε εμείς, οι λίγοι, αν δούμε πως διαβαζόμαστε από πολλούς, ας κλείσουμε την πόρτα. Γιατί ίσως κάτι να μην έχουμε κάνει καλά. Ίσως ...

Όταν είσαι ερωτευμένος, γελοιοποιείς τη λογική

κοινωνική κ ύ ρ ω σ η !


Τι σπάνιο να βρίσκεις στην εποχή μας άτομα με καλή ψυχική διάθεση... που εξευγενίζουν ό,τι τους περιβάλλει ... που ενεργούν αγνοώντας το φόβο της κοινωνικής κ ύ ρ ω σ η ς !

Την πατήσαμε παιδιά.....


Την πατήσαμε παιδιά. Τα" δώσαμε" όλα, τα είπαμε όλα, τα αποκαλύψαμε όλα, μέχρι την τελευταία σκιά στο έξω αριστερό αρμυρίκι, μετά την ξασπρισμένη πέτρα( πάτα άνετα δεν γλιστράει). Τα βγάλαμε στη φόρα, με ζήλο και με την πείρα μας κάτω από τον ήλιο, την ομπρέλα, την ξαπλώστρα και στην κουπαστή της βαρκούλας που σε πάει απέναντι στις πλάκες. Και στερήσαμε στους ανθρώπους τη χαρά να ανακαλύψουν την κρυμμένη παραλία, να πάνε κάπου πριν το κείμενο, να φτιάξουν πυργάκια στην παραλία πριν το Νίτρο, να δοκιμάσουν αστακουδάκια της κυρά Μαρίας πριν από το Κλικ, να πάρουν μια βαθιά ανάσα στον Καραβοστάση πριν την Βογκ. Αλλά τώρα όλοι έχουν μάθει να κατεβαίνουν διαβασμένοι, και δεν βάζουν αντηλιακό αν δεν βάλουν πρώτα στο προσκεφάλι τους το ¨"τοπ 10 της ξανθής άμμου". Ποια Φολέγανδρο τώρα! Να σου πω με λεπτομέρειες που αράζει ο αστερίας στον Αγ. Νικόλα....

KEMPFF ή ΓΟΝΙΔΗΣ;

।youtube.com/v/oqSulR9Fymg">



Διάβασα στα Νέα τις κακίες μιας δημοσιογράφου- ανικανοαποτυχημένης "καλλιτέχνιδος", για τη -μεγαλειώδη για μένα- δουλειά του σκυλά Γονίδη σε Βυζαντινούς ύμνους της μεγάλης Βδομάδας. Είμαι σίγουρος ότι έγραφε χωρίς να τους ακούσει ποτέ, απλώς για να γράψει, απλώς για να εκθέσει την ανικανότητά της, για να εκτεθεί μέσα στην ανυπαρξία της. Ακούγοντας Kempff, ετοίμαζα να ανεβάσω στο Στενό Κορσέ έναν από τους Ύμνους του μεγάλου σε αυτή τη δουλειά Γονίδη.Τελικά κατάληξα να ανεβάσω το Video του Kempff. Φαντάζεστε τη πλάκα θα πάθαινε η αποτυχημένη, αν έβλεπε ότι κάποιος προβληματίστηκε αν θα προβάλει τον Γονίδη ή τον Kempff;





ακούστε τα όνειρά σας








Σκαρώνοντας ένα blog

Νύχτα 12 παρά τέταρτο. Κάθεται μόνος μπροστά στον υπολογιστή.
Μπαίνει στο ιντερνέτ. Έτσι για να μπει, χωρίς σκοπό.
Δεν ξέρει τι να πληκτρολογήσει. «art. gr» “art.com” “erotic” “sex” “press”.
Στρίβει τσιγάρο, παίζει μία πασιέντζα.
Πατάει «blog».
Χιλιάδες σελίδες απλώνονται μπροστά του, χρώματα, θέματα, αναθέματα, ηλίθιο χιούμορ, εξυπνάδες, βλακείες, στρίμωγμα στην προέκταση «art», «life».

«Αν έφτιαχνα και γω ένα blog» σκέφτεται … «θα γινόταν της πουτάνας στις επισκέψεις». “Όλα ξεκινάνε από το όνομα, ένα όνομα πιασάριακο που να τα κάνει όλα”.

Πήγε με βήμα σταθερό και αποφασιστικό στη βιβλιοθήκη, πήρε από το τρίτο ράφι δεξιά το ανάστροφο λεξικό του Μπουμπουλίδη, ξεχασμένο από τότε που η θεία του ήταν φοιτήτρια φιλολογίας. Ανοίγει τυχαία κοντά στη μέση, ακριβώς εκεί που το βιβλίο ήταν έτοιμο να καταρρεύσει στα δύο … « … αίνω, αποσταίνω, ανασαίνω, ξανασαίνω, πλένω γέρνω». Πάμε πιο πέρα «θητεία», «πολιτεία», «αλητεία», και πιο πέρα «κυρία» «μαλακία». Θέλω όνομα με νόημα, με υπονοούμενο, να βρίσκεται εύκολα, να οδηγεί στο περιεχόμενο. Ένα όνομα ρε γαμώτο !!! εδώ θα κολλήσουμε τώρα!!!. Να ξεκινάει από «art».

Άλλωστε στη ζωή όλα είναι τέχνη.

Αrtlife «με συγχωρείτε δεν είναι διαθέσιμο» απαντάει με υπομονή ο υπολογιστής. Lifeart, «δεν είναι διαθέσιμο».

Lifeartlife, «δεν είναι διαθέσιμο»,

Αrtlifeart, «δεν είναι διαθέσιμο».

Η ζωή είναι ώραία, «δεν είναι διαθέσιμο»,

Η ζωή είναι δύσκοληδεν είναι διαθέσιμο»,

Η ζωή είναι εύκολη, δεν είναι διαθέσιμο, πάρε τα κουβαδάκια σου και παίξε πάρα πέρα,

Η ζωή είναι σκατά, ούτε,

η ζωή … δεν είναι… η ζωή … δεν είναι … η ζωή … δεν είναι

η ζωή δεν είναι διαθέσιμη” !!! Ω!!! δ ι α θ έ σ ι μ ο.

Έχει όνομα.

Πληκτρολογεί με αγωνία

yes

μη και προλάβει κανένας άλλος το όνομα «ζωή δεν είναι διαθέσιμη».

Yes, Yes, Yes, μεγάλε προχώρα, θα μεγαλουργήσεις, θα μαζέψεις 5.000 επισκέψεις, όσα και τα mp3 σου!!!

…………………………………….

Μένει το τελευταίο… τί θα γράφει;
Κατεβάζει τη σελίδα,
ανεβάζει τις πασιέντζες.
Εκεί που είχε μείνει.

Η συνάντηση


Σ΄ αυτή εδώ τη συνάντηση δε θέλω να μιλάμε πολύ. Ας κάνουμε, εμείς οι λίγοι, αυτό τον τόπο ευκαιρία να «αισθανόμαστε». Να φχαριστιόμαστε που είμαστε λίγοι, πολύ λίγοι, «απελπιστικά» λίγοι. Δεν την μπορώ την αντιπαράθεση στα θλιβερά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου, αφού το μόνο που πέτυχα μέχρι σήμερα είναι να γίνομαι και ΄γω ένας από τους απαραίτητους κρίκους συντήρησης του προβλήματος. Και πρόβλημα είναι πια σχεδόν ολόκληρη η κοινωνία που ζούμε. Θέλω, λοιπόν, πλέον να μπορώ να στέκομαι άσχετος, αδιάφορος, να ζω λαθραίος μέσα στα όσα συμβαίνουν γύρω μου και αυτό να το βιώνω. Η πλέμπα κάνει έτσι γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εγώ όμως μπορώ. Και συ μπορείς.

Μικρά δείγματα γραφής της Έφης Πλυτά





Τα πάθη είναι οι μόνοι ρήτορες που πείθουν πάντοτε. Είναι σαν μια τέχνη της φύσης που οι νόμοι της είναι αλάνθαστοι. Και ο πιο απλός άνθρωπος που κατέχεται από ένα πάθος πείθει περισσότερο από έναν εύγλωττο που δεν κατέχεται από κανένα .....


Αιωρούμενες λέξεις



Ζεστός Απρίλης και τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα, αναζητούν μια θέση για απογευματινό καφέ στο λιμάνι.Ν΄ανεμίζει τα μαλλιά το θερμό αεράκι, κι οι λέξεις να αιωρούνται για λίγο..



"Αναχωρήσεις" Του Στάθη Κουκόπουλου

Πάτα ένα κλικ να δεις από κοντά το θέμα. Δεν είναι ανάγκη να ξέρεις πού το πάει ο καλλιτέχνης. Πήγαινέ το εσύ όπου θέλεις. Έχεις τα υλικά να φτιάξεις το μύθο σου. Η γυναίκα, το κόκκινο, η βάρκα, το κόκκινο σημάδι. Και το κύμα. Και ο βράχος που αγκαλιάζει τη μοναχική - μοναδική στιγμή.

"Μια εκδρομή στο νησί, ή βαρκάδα; με το αγόρι του νησιού, τα φύλλα στη θάλασσα , ο ήχος της άμπωτης, το αηδόνι που τραγουδάει , το σφίξιμο της μέσης, το δειλό φιλί, πως πέφτουνε τα σώματα πάνω στην άμμο της παραλίας, το συννέφιασμα του ουρανού, το σκοτείνιασμα του νου, η καταιγίδα. Ο χωρισμός και μετά από χρόνια η τυχαία συνάντηση στο ίδιο μαγεμένο μέρος, η αίσθηση του ανέφικτου έρωτα, του ανεκπλήρωτου, τα δάκρυα και ο νέος χωρισμός....."






Ούτως ή άλλως στο σκοτάδι βαδίζουμε, προς το σκοτάδι πάμε.
Τυχεροί όσοι κρατιούνται από το χέρι και είναι σαν μικρά παιδιά...



Τη συνάντησα τις δύο φορές που πήγα στην Πράγα. Στημένη σαν Άτρωτη Θεά, απλωμένη στον πίνακα μιας μικρής γκαλερί. Σαν θηλυκός Ντόριαν Γκρέυ. Σαν ουτοπία. Σαν είδωλο του άπιαστου, του αναλλοίωτου. Λέω να ξαναπάω, να τη δω. Θα είναι εκεί. Στημένη σαν Άτρωτη Θεά, απλωμένη στον πίνακα της μικρής γκαλερί, ο θηλυκός Ντόριαν Γκρέυ, η ουτοπία, το είδωλο του άπιαστου, του αναλλοίωτου.
Θα τη δω στα κλεφτά, μη και δεν με γνωρίσει.

Να πίνω ένα ποτήρι κρασί και να νοιώθω ευτυχισμένη...

Αυτό για μενα είναι η Ελλάδα ...


Αυτό για μένα είναι η Ελλάδα: μια μετρημένη διαρκής ομορφιά φτιαγμένη με τα πιο φευγαλέα και φθαρτά υλικά, το σώμα των ανθρώπων και το κάλλος της μορφής.
Αυτό είναι η Ελλάδα, όντως. Το πιο παράτολμο , για αυτό και πιο πετυχημένο αισθητικό πείραμα της ιστορίας. Όσο κι αν λένε , κάτι απομένει από την παλιά ομορφιά πάνω σ΄αυτό το τοπίο, πάνω σ αυτά τα παιδιά με τη δαιμονική λάμψη στα μάτια που δεν συναντάς σε καμιά άλλη ράτσα του πλανήτη.
Είναι μια χώρα απροσδόκητη। Εκεί που νομίζεις ότι τα είδες όλα ότι είναι σκέτο κιτς, στρίβεις και βρίσκεσαι σε μια τόσο ακριβή στιγμή που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν ημίθεοι και η ομορφιά είναι κομμένη στα φθαρτά τους μέτρα।


Κάθε φορά που από το παράθυρο του αυτοκινήτου βλέπω ένα σπιτάκι χτισμένο δίχως γείτονες, συγκινούμαι. Ακόμα κι όταν μια φοινικιά φυτρώνει μόνη της σε αμμοχώραφο, θέλω να πάω να σταθώ στον ίσκιο της. Εχει μεγαλείο η απόφαση της ερημιάς, όπως και η απόφαση της σιωπής , είναι ένα πένθος αλύπητο, που όμως δεν πάει χαμένο.

Μια βραδιά


Μια βραδιά θα σταματήσω για λίγο να ανασαίνω
Να πιάσω κάθε μυρωδιά της μουσικής του Σοπέν
Μια βραδιά
Στο μπαρ
Στην επαφή των λίγων
Των μοναδικών
"Γιώργο άλλο ένα καπνιστό ουίσκι"
Σήμερα δε μιλάμε. Ακούμε και κοιταζόμαστε μόνο
Φίλε γνωριζόμαστε; πως σε λένε; σε ξέρω μέρες, μήνες, χρόνια;
Σε είδα το πρωί στη Σταδίου
Με κοίταξες λοξά και δε μίλησες
Ραντεβού το βράδυ

Σε δυο εικόνες


Εικόνα πρώτη, κάτω από το γαλάζιο αμπαζούρ οι τουλίπες του καπνού και το σέρι. Και να μη θέλεις πια να χτενίσεις τα μαλλιά σου και να κατέβεις τα σκαλιά γιατί βρέχει και θες να μείνεις μέσα.

Εικόνα δεύτερη,
το φως είναι δυνατό και υπάρχουν φωνές και γέλια και μυρτιές στα βάζα. Και πίνουμε σπιτικό λικέρ , χωρίς ιδιαίτερο βάρος στη ψυχή, δίνοντας ένα σωρό απαντήσεις σε ένα ερώτημα που ξεχάσαμε ποιο είναι, επειδή η νύχτα είναι πρόσφορη και κατά βάθος λείπει ο ένας απ΄τον άλλο. Το είπα ...

Στον 356ο όροφο



Κάποτε, κάπου, μια μέρα θα μένεις στον 356ο όροφο ενός ουρανοξύστη,
θα είναι νύχτα, και θα είσαι μόνη,
κάτι θα δακτυλογραφείς και ένα αεράκι
θα ανέβει 356 ορόφους, θα σου χαϊδέψει τις αφέλειες και
θα σου υπενθυμίσει ότι είσαι
ζ ω ν τ α ν ή...



"Οι παλιές μου φίλες"











Οι παλιές φίλες που πήγαν; Ζουν παντρεμένες σε μονοκατοικίες ή μόνες σε γκαρσονιέρες; Είναι η φύση της ζωής να ξεχνάμε έτσι αυτούς με τους οποίους χρόνια ολόκληρα μοιραζόμασταν την ίδια αναπνοή; Τί με αποκαρδιώνει και το χέρι μου, ακόμα κι αυτές τις μοναχικές νύχτες που διψάω για λίγη από την παλιά αθωότητα, δεν φτάνει στο τηλέφωνο;

ΟΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΑ ΝΑ ΣΩΠΑΙΝΟΥΝ

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνει τις κινήσεις του ήρωα. Άλλοτε, όταν κάτι με πιέζει ή βαριέμαι, σκέφτομαι τo αγρόκτημα , ακούω πάλι τις συζητήσεις τους, συμμετέχω και ζω κάτι εσωτερικό που δεν αλλάζει ακόμα κι αν όλα γύρω μου αλλάζουν, γιατί είναι αυτή η μικρή σπηλιά που έφτιαξα μέσα μου. Με αισθήματα , φαντασία και στοχαστικούς συνδυασμούς. Για να επιστρέφω ελεύθερη και αδιαπέραστη, να ζω με ένταση ό,τι ακριβώς αξίζει να ζω. Μέσα αυτή τη σπηλιά ξαναγέννησα τον εαυτό μου, όπως ακριβώς τον ήθελα εγώ.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί καμιά φορά ο κόσμος και η κοινωνία σα να σωπαίνουν.
Και τίποτε δεν σου κάνει εντύπωση να κάνεις, να πεις. Είσαι σαν δοσμένος σε μια σκέψη ή εικόνα, που αν την αφήσεις, σε κυριεύει και γίνεται πιο ένυλη κι απ’ την ύλη.
Είναι η στιγμή που ζωηρεύει μέσα σου η εσωτερική ζωή, κι αυτή θέλει μοναξιά, ένα μεγάλο ταξίδι ή έστω ένα γουικέντ στη Φολέγανδρο.

Από το After Dark

Επώνυμα σου γράφω, Ανώνυμα σε … γράφω


«Όταν θέλεις να σιγουρευτείς αν και πόσο δίκιο έχεις, πήγαινε και κάτσε για λίγο στη θέση αυτού που λέει ότι τον αδικείς, ή στη θέση αυτού που λες ότι σε αδικεί.»

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Όταν ξέσπασε ο «πελοποννησιακός πόλεμος» μεταξύ ανώνυμων και επώνυμων με αφορμή το press-gr, ως αυθεντικός και γω ανώνυμος, όφειλα να πάρω θέση. Και βεβαίως τάχθηκα με το στρατόπεδο των ανώνυμων. Ο λόγος ήταν διττός. Από τη μια ο ακατανίκητος ψυχοπαθητικός παρορμητισμός (που ούτως ή άλλως στους περισσότερους ανθρώπους υπάρχει) να συντάσσομαι ψυχικά με το στρατόπεδο των άοπλων ανώνυμων που πάντοτε βαλλόντουσαν από τους πάνοπλους και άριστα οργανωμένους επώνυμους. Από την άλλη, η ένταξή μου στο στρατόπεδο των «ξεβράκωτων» οφειλόταν σε μια καθαρά νοητική διεργασία, η οποία υπαγορεύει την ανάγκη να προστατεύεται ο απλός πολίτης να εκφράζει τις θέσεις του ακόμη και μέσα από ένα συνονθύλευμα αγανάκτησης, παληκαρισμών, σεξουαλικών υπονοουμένων (τι έλληνες γαρ θα είμαστε) και λοιπών ανάλογων συμπεριφορών.
Αυτό που έχει υπέρτατη αξία, σκέφτηκα, είναι ότι ο απλός πολίτης, που μέχρι τώρα μόνον άκουγε, μέσα από την ανωνυμία του blog, μπορεί πλέον και να ακούγεται.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ:
Κάνοντας στο διαδίκτυο μία αναζήτηση με σημείο αναφοράς το επώνυμό μου, πέφτω επάνω σε ένα όχι και τόσο άγνωστο blog (ο τίτλος στη διάθεση του καθενός), στο οποίο το επώνυμό μου φιγουράριζε φαρδιά-πλατιά «πρώτο τραπέζι πίστα», με υπόκρουση βρισιές, υπονοούμενα και υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς. Και όλα αυτά χωρίς καμία αναφορά σε κάποιο λόγο, σε κάποια αφορμή. Έτσι για πλάκα. Τόσο απλά. ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΑΝΩΝΥΜΑ. Στέλνω αμέσως ένα σχόλιο - διαμαρτυρία με παραλήπτη τον Ανώνυμο συντάκτη του Επώνυμου blog. Καμία δημοσίευση και καμία απάντηση. Και επειδή κατά το τσιτάτο του ανώνυμου λαού, καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει, με πήραν αμπάριζα οι επιδιδόμενοι στην τέχνη της μαζικής προώθησης e-mail,και άντε μετά να αποδείξω ότι, εγώ γνωστός σαν σοβαρός αναλυτής των τεκταινομένων, δεν προωθώ τις σκέψεις μου για την ελεύθερη διάδοση των ιδεών, αλλά ότι προωθώ «επί χρήμασι» εκδιδόμενες γυναίκες.
Πλέον ένας εσωτερικός σεισμός είχε μετατοπίσει από τη θέση τους τα πιστεύω μου.
Είχα πέσει και εγώ θύμα μιας ανέλεγκτης ελευθερίας, που με τόσο πάθος υποστήριζα;

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: Σας διαβεβαιώνω ότι η επιστημονική μου κατάρτιση και η μέχρι σήμερα παρεμβατική μου συμπεριφορά στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι εφόδια ικανά για να μπορώ άριστα να αιτιο - λογήσω το φαινόμενο και να προβάλω την κοινωνική διάστασή του. Επειδή όμως με τίποτα δεν μπορώ να το δικαιο – λογήσω, μία φράση μου έρχεται με απίστευτη αγανάκτηση να αναφωνήσω κατά το γνωστό ανέκδοτο:
«φέρτε μου τον πούστη …(που έγραψε για μένα)».

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί την ταπεινή συνεισφορά μου στη ζύμωση ιδεών που αυτό τον καιρό γίνεται πάνω στο δίλημμα «επώνυμα σου γράφω» ή «ανώνυμα σε γράφω».

Προς Άγιον για το άρθρο του "και τα μυαλά στα κάγκελα"


Αγαπητέ Άγιε,
το ότι οι τράπεζες είναι ληστρικοί οργανισμοί και όχι κοινωφελή ιδρύματα, το ξέρει και η κότα μου. Το ότι ο σημερινός μικρομεσοέλληνας έχει τα μυαλά στα κάγκελα και αυτό το ξέρει επίσης η κότα μου. Το να πιστεύει κανείς ότι μπορεί ποτέ λαϊκή εξέγερση να ξεκινήσει από (ή έστω με αφορμή) αγανακτισμένους φιλάθλους που ερίζουν για το ποιός επιχειρηματίας ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την ομάδα τους, σημαίνει ότι έχει μπερδέψει και την έννοια «λαϊκή» και την έννοια «εξέγερση». Να πούμε τώρα και για υπερχρεωμένα στις (πράγματι ληστρικές) τράπεζες, νοικοκυριά. Πόσοι δανειολήπτες, πιστεύεις αγαπητέ Άγιε ότι πήραν τραπεζικό δάνειο για να αντιμετωπίσουν την αρρώστια συγγενικού τους προσώπου, ή το νοίκι που δεν έχουν να πληρώσουν, ή τις ανάγκες για σπουδές του παιδιού τους, ή για να αποκτήσουν ένα δικό τους σπίτι, τόσο σε μέγεθος, όσο ήταν αυτό που μένανε με νοίκι, ώστε να βολέψουν την οικογένεια όπως την βόλευαν και πριν στο νοικιασμένο; Λίγοι αγαπητέ Άγιε, πολύ λίγοι, πάρα πολύ λίγοι. Έχεις ακούσει αγαπητέ Άγιε για αυτούς που δανείζονται για να αγοράσουν πανάκριβο home cinema (επειδή ίσως δεν μπορούσαν να συλλάβουν τα μηνύματα των ταινιών του Μπονιουέλ μέσα από την απλή τηλεόραση); Ξέρεις για αυτούς που πούλησαν το οικοπεδάκι της μάνας τους, που εγγυήθηκαν με τη σύνταξή της, για να αποκτήσουν ένα σπίτι, απαραιτήτως «κατά τις» μεγαλύτερο από αυτό του συναδέλφου τους, που και αυτός μόνο τη μάνα του δεν πούλησε για να αποκτήσει το δικό του; Έχεις βέβαια ακούσει - είμαι σίγουρος- για την μικροαστική αντίληψη του σημερινού μικρομεσοέλληνα. Λανθασμένα, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, κάνεις την αντιδιαστολή μεταξύ των φιλάθλων και των καταχρεωμένων στις ληστρικές τράπεζες μικρομεσοελλήνων. Γιατί όσο αποτελεί «ιδανικό» η επιλογή του καλύτερου επιχειρηματία που θα οδηγήσει μια ομάδα στην κούπα (άκου ιδανικό !!!), άλλο τόσο αποτελεί «ιδανικό» και η επιδίωξη των σημερινών μικρομεσοελλήνων, (υπό την δραματική πίεση της τραγικής συμβίας) να αποκτήσουν μεγαλύτερο σπίτι από αυτό του μικρομεσοέλληνος συναδέλφου τους, περισσότερα ντουλάπια κουζίνας και προπαντός πολλά, μα πάρα πολλά ηχεία του ηχητικού συστήματος του home cinema. Αν τολμούσα αγαπητέ Άγιε να αναπαραγάγω εδώ την περιγραφή στην Ελευθεροτυπία του αείμνηστου Ραφαηλίδη για το τι πράμα είναι ο έλληνας μικροαστός, εσένα θα σου σηκωνότανε η τρίχα και εγώ θα είχα σίγουρα μπερδέματα με τη δικαιοσύνη. Θεωρείς λοιπόν ότι η τάξη (της πλειοψηφίας) των μικρομεσοελλήνων δανειοληπτών, εμφορούμενη από «ιδανικά» σαν τα παραπάνω, είναι ικανή να επιτελέσει επαναστατικό έργο;
Τις «αιρετικές» αυτές σκέψεις τις διατυπώνω όχι απαραίτητα σαν απάντηση, αλλά με αφορμή το άρθρο σου «και τα μυαλά στα κάγκελα.»

Αντίνοος
----------------------------------
Αγαπητέ Αντίνοε
καλά κάνεις και επισημαίνεις και αυτή την πλευρά.
Δεν πρέπει να την παραβλέπουμε.

Όμως τι να σου κάνει και ο πολίτης που είναι περικυκλωμένος από διαφόρων ειδών Σειρήνες που του πιπιλίζουν το μυαλό για προσφορές και κόντρα προσφορές και στο τέλος του παίρνουν και το σώβρακο.
Τα τέσσερα (p) του μάρκετινγκ στον καταναλωτή συγχωνεύονται στην έννοια της "μοναδικής ευκαιρίας" και έτσι χάνεται η ισορροπία στη τσέπη και στο μυαλό.
Αυτό δεν αφορά αποκλειστικά στους καταχρεωμένους, αλλά σε όλους μας.

Το πέρασμα από την υλική στην άυλη μορφή του χρήματος μας ζάλισε όλους ανεξαιρέτως. Ξέρεις πόσο θα ήθελα στο πορτοφόλι να είχα ρευστό από το να συναλλάσσομαι με κάρτες.
‘Έλα όμως που δεν γίνεται γιατί το χρηματοπιστωτικό έχει επιβάλει άλλους κανόνες στις επιχειρήσεις. Ξέρεις πόσες φορές μου έρχεται να υποβάλω μηνήσεις, στην Β. και Κ. Ευρώπη όπου δουλεύω, επειδή σχεδόν καμία εταιρεία δεν δέχεται το ζεστό χρήμα μου κατά τη συναλλαγή!
Όλα πλέον περνούν μέσα από την Τράπεζα. Τι προσωπικά δεδομένα και τρίχες! Σήμερα η Τράπεζά σου έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει το καταναλωτικό, ιατρικό και γενικότερο προφίλ σου καλύτερα από εσένα και να σε γδύνει κανονικότατα, προσφέροντάς σου διαρκώς νέες ευκαιρίες έμμεσα ή άμεσα.
Αυτά στη χώρα που ζω ισχύουν σε απόλυτο βαθμό και σε λίγο θα αποτελούν πραγματικότητες και στην Ελλάδα. Τελικά ιδιοκτήτες, με την έννοια της κυριότητας όπως την ξέραμε παλιά, δεν είναι οι πολίτες, ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι, αλλά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Πας να αγοράσεις ένα σπίτι στην Σκανδιναβία και στην υποδοχή για να σου δείξουν το οίκημα, βρίσκονται πρώτοι και καλύτεροι υπάλληλοι της Τράπεζας. Άσε…

Στο Βαγγέλη ΚΑΖΑΝ


Έψαξα στο διαδίκτυο να βρω μία φωτογραφία του Βαγγέλη. Καμία, ούτε για δείγμα !!!

“Αλήθεια, εσείς πόσα mp3 έχετε;

Μπαίνω στο σπίτι βράδυ μετά από δύσκολη μέρα. Ανάβω το φως του χωλ. Δεν ανάβω το φως του δωματίου. Στο τραπέζι σε άτακτη διάταξη όλα τα τηλεκοντρόλ. Κοντρόλ ραδιοφώνου, κοντρόλ βίντεο, cd player, αιρκοντίσιον, τηλεόρασης. Το χέρι για δευτερόλεπτα κινείται διστακτικό πάνω τους. Α μπε μπα μπλον και πιάνω το κοντρόλ της τηλεόρασης. Πάλι. Πατάω. Μπροστά μου ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΧΧΧ. «Τόξερα ότι θα ‘ρθεις», μου λέει σαρδόνια. «Δεν μπορείς χωρίς εμένα». «Δεν μπορώ χωρίς εσένα». «Δεν υπάρχω χωρίς εσένα». Ανοίγει το μαγικό σακούλι του. Απάτες, κρυφές κάμερες, κλοπές, υποκλοπές, ξεμπροστιάσματα. Γύρω στο τραπέζι που έχει στρώσει, οι «εκπρόσωποί» μου. Ευπειθείς, εθελόδουλοι και συγκαταβατικοί χειροκροτητές, με τα εργαλεία της δουλειάς, δύο ξύλινες παλάμες χειροκροτήματος, ένα θυμιατό και πολύ λιβάνι.

Αυτή τη φορά θα την κλείσω, λέω. Θα την σπάσω. Θα την πετάξω από το παράθυρο. Α ρε τον άθλιο, αλωνίζει στο σπίτι μου, στην ύπαρξή μου. Αλλά να… είμαι περίεργος να ξαναδώ που φτάνει η ξετσιπωσιά του.

Η ώρα πήγε 2. Δίπλα στο κρεβάτι το NEXUS του Μίλερ τσακισμένο «εισαγωγή σελίδα 13». Η θεμελίωση ανάγνωσης αυτού του βιβλίου έγινε σε επίσημη τελετή το καλοκαίρι του έτους 2006 εν νήσω Πάτμω.Κοιμάμαι.

Μη μιλάς έτσι για μένα φίλε.

Εγώ έχω όλες τις όπερες.

Από δύο και τρεις φορές.

Έχω και συλλογή από 3.500 mp3.

Εσείς, αλήθεια, πόσα mp3 έχετε;”

Δημοσιεύτηκε στο Blog "artfools"

Αει χάσου.... μυρμηγκάκι...

του "ΑΝΩΝΥΜΟΣ"

Κύριοι, πάντοτε προσπαθώ να είμαι νομοταγής πολίτης. Να μην προκαλώ.

Περνώ δίπλα σε αστυνομικούς προσπαθώντας με το ύφος μου να δείχνω ότι δεν έχω κάνει κάτι που δεν έχω κάνει. Αν τύχει να είμαι για ψώνια και βρεθώ μπροστά σε καμιά διαδήλωση παίρνω αμέσως ύφος του τύπου "δεν ντρέπονται" που το απευθύνω σ΄ αυτούς που πέρασαν από μπροστά μου τρέχοντας. Σκοπός μου είναι να φαίνομαι πάντα ότι είμαι με αυτούς που περνούν δίπλα μου και κυνηγούν αυτούς, που όπως σας είπα πριν, πέρασαν τρέχοντας. Έτσι είμαι ασφαλής γιατί οι τρέχοντες δίπλα μου νομίζουν ότι είμαι μαζί τους.

Με τον ίδιο τρόπο βολεύομαι σε όλα τα διλήμματα της ζωής.

Όμως μια μέρα που, σίγουρος ότι δεν με βλέπει κανείς, διάβαζα το press-gr, ο διάολος με έσπρωξε και πάτησα στην τύχη τη λέξη "266 comments", τσέκαρα ανώνυμος και, χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες, έγραψα "άντε χεστείτε".
Ειλικρινά κύριοι. Χωρίς να έχω κάποιον συγκεκριμένο στο μυαλό μου που τον προέτρεπα να πάει να χεστεί. Και από τότε κύριοι έχω πάθει σοκ, έχω πάθει πανικό. Βλέπω αστυνομικούς, εισαγγελείς, δημοσιογράφους να μπουκάρουν στο σπίτι μου, να σκίζουν το στρώμα μου και να κάνουν τα βιβλία μου φύλλο και φτερό. Ένα περιοδικό πλεϊ μπόϊ με θεόγυμνες μέσα, το πέταξα σε κάδο μακριά από το σπίτι μου, δεν κινδυνεύω από διακίνηση πορνογραφικού υλικού. Επίσης, μην ξεχάσω, έσκισα και μιά φωτογραφία με μια φίλη μου γυμνόστηθη που είχαμε βγάλει στην Πάρο φοιτητές.

Όμως φαντάζομαι ένα ρακοσυλλέκτη να μαζεύει τα κομμάτια να τα κολλάει και να παραδίδει το πολύτιμο υλικό στα κανάλια. Σκέφτομαι τα κανάλια να δείχνουν τη φωτογραφία και τρελαίνομαι. Λέτε να βάλουν μουτζούρα στο πρόσωπο και να δείξουν μόνο το στήθος; Α, ναι, επίσης πέταξα και ένα μεγάλο μαχαίρι κρέατος που μπορούσε να θεωρηθεί οπλοκατοχή.

Κύριοι κάντε κάτι, σώστε με.

ΑΝΩΝΥΜΟΣ

Δημοσιεύτηκε στο Blog "Ο Άγιος και οι bloobers"

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου (ή ο θάνατος των blogs)

Του Αντίνοου

Όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα κινητά τηλέφωνα, θυμάμαι ότι η εφεύρεση συνοδευόταν με την «εγγύηση» ότι η τηλεφωνική επικοινωνία είχε πλέον απαλλαγεί από την ακούσια παρακολούθηση. Τι ωραία !!! Θα μιλάγαμε, λοιπόν, εμείς οι απλοί πολίτες, θα λέγαμε ό,τι μας κατεβαίνει, θα ανταλλάσσαμε απόψεις, θα «συνωμοτούσαμε», εκτός από γυναίκα θα είχαμε μια γκόμενα βρε αδελφέ, χωρίς το φόβο του πρώην αστυνομικού και νυν ειδικού ερευνητή (λέγε με ντεντέκτιβ) και no problem. Πριν μερικές μέρες άκουσα ότι με ελάχιστα ευρώ κάποιος είχε αποκτήσει ένα πρόγραμμα με το οποίο παρακολουθούσε τα τηλεφωνήματα από το κινητό της γυναίκας του, που υποπτευόταν ότι τον απατούσε.

Παλαιότερα η ανακάλυψη του ραδιοφώνου
έκανε στους απλούς πολίτες να πιστέψουν ότι είχε γεννηθεί το απαραβίαστο βήμα της ελεύθερης έκφρασης. «Θα κάτσω πάνω σε μια συχνότητα και θα μιλαααάω, θα μιλάαααααω, θα με ακούνε. Κάτι να αλλάξει βρε αδελφέ.» Και πράγματι, από ό,τι έχω διαβάσει, κάποιοι πειρατές των ερτζιανών είχανε για τα καλά μπει στη μύτη της χούντας των συνταγματαρχών. Μετά ήρθε η δημοκρατία και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Οι συχνότητες είναι κοινωνικό αγαθό, είπαν. Δεν μπορεί να βγαίνει ο καθένας, να πιάνει ένα πόστο (συχνότητα) και να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Και οι πειρατές (με εξαίρεση αυτούς που πουλούσαν οικόπεδα με τη συνοδεία πολιτιστικών καψουροτράγουδων), έβαλαν τα μηχανήματα για να κλωσάνε οι κότες.

Για να μην τα πολυλογούμε, πολλές τέτοιες τεχνολογικές ευκαιρίες έκφρασης προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ο άτακτος απλός πολίτης για να ανατρέψει (ή έστω για να αποκτήσει την ψευδαίσθηση ότι ανατρέπει) την κακή του τύχη. Όμως η εξουσία δεν αργούσε κάθε φορά να βάζει τα πράγματα σε τάξη, για το καλό του (άτακτου) πολίτη βέβαια.

Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, η πρώτη πράξη του θανάτου των blogs ήδη παίζεται σε πρώτη προβολή. Κάποια στιγμή, αργότερα, θα με θυμηθείτε. Μόνο που τότε δεν θα ‘χετε τρόπο να μου το πείτε.

Καταλαβαίνετε το γιατί …

Δημοσιεύτηκε στο Blog "Ο Άγιος και οι Bloobers"

Σόλωνος και Ασκληπιού...

Αχχχχ...

Σύγχρονη Ελλάδα, μια Ελλάδα καθ' όλα για... διπλό χέσιμο.

Σόλωνος και Ασκληπιού
, ακριβώς στον κήπο του θεατρικού μουσείου...










New Version, "Τα παιδιά κάτω στο βόθρο.

Δημοσιεύτηκε στο Blog "Ό Άγιος και οι Bloobers"

"Άγιε, δεν τραβάς"

του Αντίνοου


κον ΑΓΙΟΝ,

Αγαπητέ Άγιε,

Είμαι ένας άνθρωπος που έχω όλα τα καλούδια που ονειρεύεται ο «μέσος έλληνας». Έχω αυτοκίνητο, γυναίκα, δύο παιδιά, και τα δύο στο πανεπιστήμιο παρακαλώ, σπίτι με δάνειο που κοντεύω να ξοφλήσω. Έχω ένα οικόπεδο, εξοχικό με παροχή ιντερνέτ και γκόμενα μια φίλη της γυναίκας μου, υπεράνω κάθε υποψίας. Ψηφίζω, τι άλλο; Κάτι από μεσαίο χώρο, συνασπισμό ας πούμε.

Τη δημοκρατική μου εφημερίδα τη διαβάζω Σαββατοκύριακα, αλλά κυρίως τις Κυριακές. Η καλύτερη στιγμή της Κυριακής είναι η πρωινή ώρα της τουαλέτας. Βάζω ένα χοντρό περιοδικό τεχνολογίας στην κόχη του μπάνιου απέναντί μου και πάνω στηρίζω την εφημερίδα για να μην τσακίζει. Με τη σειρά χαζεύω πρώτα τα διαφημιστικά, πίνω μια γουλιά καφέ, και ανοίγω το ένθετο για τα θεάματα, σελίδα 3 και 4, με φωτογραφίες που αποθανατίζουν τα «αυθόρμητα καπρίτσια των διάσημων». Διαβάζω τις λεζάντες που όλο και ένα κακό λόγο θα βρουν να πουν για τους εικονιζόμενους που τυχαία και χωρίς τη θέλησή τους φωτογραφήθηκαν. Και στο τέλος έρχεται η σειρά της κυρίως εφημερίδας. Περιδιαβαίνω, φευγαλέα μπορώ να πω, τους μεγάλους τίτλους. Για τα κυρίως άρθρα ούτε λόγος. Το πολύ-πολύ να αρχίσω να διαβάζω μερικές σειρές από το τέλος. Εξαίρεση τα άρθρα για τα καμώματα παπάδων, για την πορεία ύποπτων dvd, για απολογίες κατηγορουμένων και για διάφορα μαχαιρώματα, συμβολικά ή πραγματικά, αν και δεν σου κρύβω, προτιμώ να διαβάζω ρεπορτάζ από μεταφορικά μαχαιρώματα.

Από τις δύο τηλεοπτικές ενημερωτικές εκπομπές προτιμώ εκείνη του Λαζόπουλου. Ο Τριανταφυλλόπουλος στέκεται απέναντί μου, έχει ένα ύφος άλλοτε σοβαρό και απειλητικό, άλλοτε χαμογελαστό και σαρδόνιο, σαν να μου λέει «κάτσε καλά, σε βλέπω !!!». Ενώ ο άλλος στέκεται δίπλα μου, κουράζεται αυτός (ξεκούραστος εγώ) για να με καθοδηγήσει με γέλια και χαρές, με κλάματα και δάκρυα, σε ένα καλύτερο αύριο.
Να καταλάβεις, η θεία μου η Πηνελόπη στη διάρκεια κάθε εκπομπής επαναλαμβάνει «ας το καλό σου μ’ έκανες και γέλασα», και στο τέλος κάθε εκπομπής του, λέει πάντα: «ας το καλό σου μ΄ έκανες και δάκρυσα».

Γιατί τα είπα όοοοοοοοοοοοολα αυτά; Γιατί αγαπητέ μου Άγιε γράφεις, γράφεις, αλλά, πώς να το κάνουμε, δεν τραβάς. Οι τίτλοι σου δεν βοηθάνε και βέβαια με τίποτα δεν διαβάζεσαι από το τέλος.
Σε χαιρετώ
Ο «μέσος Έλληνας»

Δημοσιεύτηκε στο Blog "Ο Άγιος και οι Bloobers"