.......................Ψύλλοι στ΄ άχυρα .................................

Αυτός ο τόπος δεν έχει κανένα βαρύγδουπο στόχο που υπάρχει. Υπάρχει για να μιλάμε, εμείς που γράφουμε, με τον εαυτό μας. Για να αισθανόμαστε ότι είμαστε μόνοι και να γοητευόμαστε ότι είμαστε μοναδικοί. Άντε και να ρίχνουμε και καμιά κλεφτή ματιά. Έτσι. Μήπως και σταμπάρουμε κανένα όμοιό μας. Δηλαδή τρίχες, δηλαδή ψύλλοι στ΄ άχυρα…

Όταν συναντηθούμε, όταν γνωριστούμε εμείς, οι λίγοι, αν δούμε πως διαβαζόμαστε από πολλούς, ας κλείσουμε την πόρτα. Γιατί ίσως κάτι να μην έχουμε κάνει καλά. Ίσως ...

Στο Βαγγέλη ΚΑΖΑΝ


Έψαξα στο διαδίκτυο να βρω μία φωτογραφία του Βαγγέλη. Καμία, ούτε για δείγμα !!!

“Αλήθεια, εσείς πόσα mp3 έχετε;

Μπαίνω στο σπίτι βράδυ μετά από δύσκολη μέρα. Ανάβω το φως του χωλ. Δεν ανάβω το φως του δωματίου. Στο τραπέζι σε άτακτη διάταξη όλα τα τηλεκοντρόλ. Κοντρόλ ραδιοφώνου, κοντρόλ βίντεο, cd player, αιρκοντίσιον, τηλεόρασης. Το χέρι για δευτερόλεπτα κινείται διστακτικό πάνω τους. Α μπε μπα μπλον και πιάνω το κοντρόλ της τηλεόρασης. Πάλι. Πατάω. Μπροστά μου ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΧΧΧ. «Τόξερα ότι θα ‘ρθεις», μου λέει σαρδόνια. «Δεν μπορείς χωρίς εμένα». «Δεν μπορώ χωρίς εσένα». «Δεν υπάρχω χωρίς εσένα». Ανοίγει το μαγικό σακούλι του. Απάτες, κρυφές κάμερες, κλοπές, υποκλοπές, ξεμπροστιάσματα. Γύρω στο τραπέζι που έχει στρώσει, οι «εκπρόσωποί» μου. Ευπειθείς, εθελόδουλοι και συγκαταβατικοί χειροκροτητές, με τα εργαλεία της δουλειάς, δύο ξύλινες παλάμες χειροκροτήματος, ένα θυμιατό και πολύ λιβάνι.

Αυτή τη φορά θα την κλείσω, λέω. Θα την σπάσω. Θα την πετάξω από το παράθυρο. Α ρε τον άθλιο, αλωνίζει στο σπίτι μου, στην ύπαρξή μου. Αλλά να… είμαι περίεργος να ξαναδώ που φτάνει η ξετσιπωσιά του.

Η ώρα πήγε 2. Δίπλα στο κρεβάτι το NEXUS του Μίλερ τσακισμένο «εισαγωγή σελίδα 13». Η θεμελίωση ανάγνωσης αυτού του βιβλίου έγινε σε επίσημη τελετή το καλοκαίρι του έτους 2006 εν νήσω Πάτμω.Κοιμάμαι.

Μη μιλάς έτσι για μένα φίλε.

Εγώ έχω όλες τις όπερες.

Από δύο και τρεις φορές.

Έχω και συλλογή από 3.500 mp3.

Εσείς, αλήθεια, πόσα mp3 έχετε;”

Δημοσιεύτηκε στο Blog "artfools"

Αει χάσου.... μυρμηγκάκι...

του "ΑΝΩΝΥΜΟΣ"

Κύριοι, πάντοτε προσπαθώ να είμαι νομοταγής πολίτης. Να μην προκαλώ.

Περνώ δίπλα σε αστυνομικούς προσπαθώντας με το ύφος μου να δείχνω ότι δεν έχω κάνει κάτι που δεν έχω κάνει. Αν τύχει να είμαι για ψώνια και βρεθώ μπροστά σε καμιά διαδήλωση παίρνω αμέσως ύφος του τύπου "δεν ντρέπονται" που το απευθύνω σ΄ αυτούς που πέρασαν από μπροστά μου τρέχοντας. Σκοπός μου είναι να φαίνομαι πάντα ότι είμαι με αυτούς που περνούν δίπλα μου και κυνηγούν αυτούς, που όπως σας είπα πριν, πέρασαν τρέχοντας. Έτσι είμαι ασφαλής γιατί οι τρέχοντες δίπλα μου νομίζουν ότι είμαι μαζί τους.

Με τον ίδιο τρόπο βολεύομαι σε όλα τα διλήμματα της ζωής.

Όμως μια μέρα που, σίγουρος ότι δεν με βλέπει κανείς, διάβαζα το press-gr, ο διάολος με έσπρωξε και πάτησα στην τύχη τη λέξη "266 comments", τσέκαρα ανώνυμος και, χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες, έγραψα "άντε χεστείτε".
Ειλικρινά κύριοι. Χωρίς να έχω κάποιον συγκεκριμένο στο μυαλό μου που τον προέτρεπα να πάει να χεστεί. Και από τότε κύριοι έχω πάθει σοκ, έχω πάθει πανικό. Βλέπω αστυνομικούς, εισαγγελείς, δημοσιογράφους να μπουκάρουν στο σπίτι μου, να σκίζουν το στρώμα μου και να κάνουν τα βιβλία μου φύλλο και φτερό. Ένα περιοδικό πλεϊ μπόϊ με θεόγυμνες μέσα, το πέταξα σε κάδο μακριά από το σπίτι μου, δεν κινδυνεύω από διακίνηση πορνογραφικού υλικού. Επίσης, μην ξεχάσω, έσκισα και μιά φωτογραφία με μια φίλη μου γυμνόστηθη που είχαμε βγάλει στην Πάρο φοιτητές.

Όμως φαντάζομαι ένα ρακοσυλλέκτη να μαζεύει τα κομμάτια να τα κολλάει και να παραδίδει το πολύτιμο υλικό στα κανάλια. Σκέφτομαι τα κανάλια να δείχνουν τη φωτογραφία και τρελαίνομαι. Λέτε να βάλουν μουτζούρα στο πρόσωπο και να δείξουν μόνο το στήθος; Α, ναι, επίσης πέταξα και ένα μεγάλο μαχαίρι κρέατος που μπορούσε να θεωρηθεί οπλοκατοχή.

Κύριοι κάντε κάτι, σώστε με.

ΑΝΩΝΥΜΟΣ

Δημοσιεύτηκε στο Blog "Ο Άγιος και οι bloobers"

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου (ή ο θάνατος των blogs)

Του Αντίνοου

Όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα κινητά τηλέφωνα, θυμάμαι ότι η εφεύρεση συνοδευόταν με την «εγγύηση» ότι η τηλεφωνική επικοινωνία είχε πλέον απαλλαγεί από την ακούσια παρακολούθηση. Τι ωραία !!! Θα μιλάγαμε, λοιπόν, εμείς οι απλοί πολίτες, θα λέγαμε ό,τι μας κατεβαίνει, θα ανταλλάσσαμε απόψεις, θα «συνωμοτούσαμε», εκτός από γυναίκα θα είχαμε μια γκόμενα βρε αδελφέ, χωρίς το φόβο του πρώην αστυνομικού και νυν ειδικού ερευνητή (λέγε με ντεντέκτιβ) και no problem. Πριν μερικές μέρες άκουσα ότι με ελάχιστα ευρώ κάποιος είχε αποκτήσει ένα πρόγραμμα με το οποίο παρακολουθούσε τα τηλεφωνήματα από το κινητό της γυναίκας του, που υποπτευόταν ότι τον απατούσε.

Παλαιότερα η ανακάλυψη του ραδιοφώνου
έκανε στους απλούς πολίτες να πιστέψουν ότι είχε γεννηθεί το απαραβίαστο βήμα της ελεύθερης έκφρασης. «Θα κάτσω πάνω σε μια συχνότητα και θα μιλαααάω, θα μιλάαααααω, θα με ακούνε. Κάτι να αλλάξει βρε αδελφέ.» Και πράγματι, από ό,τι έχω διαβάσει, κάποιοι πειρατές των ερτζιανών είχανε για τα καλά μπει στη μύτη της χούντας των συνταγματαρχών. Μετά ήρθε η δημοκρατία και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Οι συχνότητες είναι κοινωνικό αγαθό, είπαν. Δεν μπορεί να βγαίνει ο καθένας, να πιάνει ένα πόστο (συχνότητα) και να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Και οι πειρατές (με εξαίρεση αυτούς που πουλούσαν οικόπεδα με τη συνοδεία πολιτιστικών καψουροτράγουδων), έβαλαν τα μηχανήματα για να κλωσάνε οι κότες.

Για να μην τα πολυλογούμε, πολλές τέτοιες τεχνολογικές ευκαιρίες έκφρασης προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ο άτακτος απλός πολίτης για να ανατρέψει (ή έστω για να αποκτήσει την ψευδαίσθηση ότι ανατρέπει) την κακή του τύχη. Όμως η εξουσία δεν αργούσε κάθε φορά να βάζει τα πράγματα σε τάξη, για το καλό του (άτακτου) πολίτη βέβαια.

Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, η πρώτη πράξη του θανάτου των blogs ήδη παίζεται σε πρώτη προβολή. Κάποια στιγμή, αργότερα, θα με θυμηθείτε. Μόνο που τότε δεν θα ‘χετε τρόπο να μου το πείτε.

Καταλαβαίνετε το γιατί …

Δημοσιεύτηκε στο Blog "Ο Άγιος και οι Bloobers"

Σόλωνος και Ασκληπιού...

Αχχχχ...

Σύγχρονη Ελλάδα, μια Ελλάδα καθ' όλα για... διπλό χέσιμο.

Σόλωνος και Ασκληπιού
, ακριβώς στον κήπο του θεατρικού μουσείου...










New Version, "Τα παιδιά κάτω στο βόθρο.

Δημοσιεύτηκε στο Blog "Ό Άγιος και οι Bloobers"

"Άγιε, δεν τραβάς"

του Αντίνοου


κον ΑΓΙΟΝ,

Αγαπητέ Άγιε,

Είμαι ένας άνθρωπος που έχω όλα τα καλούδια που ονειρεύεται ο «μέσος έλληνας». Έχω αυτοκίνητο, γυναίκα, δύο παιδιά, και τα δύο στο πανεπιστήμιο παρακαλώ, σπίτι με δάνειο που κοντεύω να ξοφλήσω. Έχω ένα οικόπεδο, εξοχικό με παροχή ιντερνέτ και γκόμενα μια φίλη της γυναίκας μου, υπεράνω κάθε υποψίας. Ψηφίζω, τι άλλο; Κάτι από μεσαίο χώρο, συνασπισμό ας πούμε.

Τη δημοκρατική μου εφημερίδα τη διαβάζω Σαββατοκύριακα, αλλά κυρίως τις Κυριακές. Η καλύτερη στιγμή της Κυριακής είναι η πρωινή ώρα της τουαλέτας. Βάζω ένα χοντρό περιοδικό τεχνολογίας στην κόχη του μπάνιου απέναντί μου και πάνω στηρίζω την εφημερίδα για να μην τσακίζει. Με τη σειρά χαζεύω πρώτα τα διαφημιστικά, πίνω μια γουλιά καφέ, και ανοίγω το ένθετο για τα θεάματα, σελίδα 3 και 4, με φωτογραφίες που αποθανατίζουν τα «αυθόρμητα καπρίτσια των διάσημων». Διαβάζω τις λεζάντες που όλο και ένα κακό λόγο θα βρουν να πουν για τους εικονιζόμενους που τυχαία και χωρίς τη θέλησή τους φωτογραφήθηκαν. Και στο τέλος έρχεται η σειρά της κυρίως εφημερίδας. Περιδιαβαίνω, φευγαλέα μπορώ να πω, τους μεγάλους τίτλους. Για τα κυρίως άρθρα ούτε λόγος. Το πολύ-πολύ να αρχίσω να διαβάζω μερικές σειρές από το τέλος. Εξαίρεση τα άρθρα για τα καμώματα παπάδων, για την πορεία ύποπτων dvd, για απολογίες κατηγορουμένων και για διάφορα μαχαιρώματα, συμβολικά ή πραγματικά, αν και δεν σου κρύβω, προτιμώ να διαβάζω ρεπορτάζ από μεταφορικά μαχαιρώματα.

Από τις δύο τηλεοπτικές ενημερωτικές εκπομπές προτιμώ εκείνη του Λαζόπουλου. Ο Τριανταφυλλόπουλος στέκεται απέναντί μου, έχει ένα ύφος άλλοτε σοβαρό και απειλητικό, άλλοτε χαμογελαστό και σαρδόνιο, σαν να μου λέει «κάτσε καλά, σε βλέπω !!!». Ενώ ο άλλος στέκεται δίπλα μου, κουράζεται αυτός (ξεκούραστος εγώ) για να με καθοδηγήσει με γέλια και χαρές, με κλάματα και δάκρυα, σε ένα καλύτερο αύριο.
Να καταλάβεις, η θεία μου η Πηνελόπη στη διάρκεια κάθε εκπομπής επαναλαμβάνει «ας το καλό σου μ’ έκανες και γέλασα», και στο τέλος κάθε εκπομπής του, λέει πάντα: «ας το καλό σου μ΄ έκανες και δάκρυσα».

Γιατί τα είπα όοοοοοοοοοοοολα αυτά; Γιατί αγαπητέ μου Άγιε γράφεις, γράφεις, αλλά, πώς να το κάνουμε, δεν τραβάς. Οι τίτλοι σου δεν βοηθάνε και βέβαια με τίποτα δεν διαβάζεσαι από το τέλος.
Σε χαιρετώ
Ο «μέσος Έλληνας»

Δημοσιεύτηκε στο Blog "Ο Άγιος και οι Bloobers"