.......................Ψύλλοι στ΄ άχυρα .................................

Αυτός ο τόπος δεν έχει κανένα βαρύγδουπο στόχο που υπάρχει. Υπάρχει για να μιλάμε, εμείς που γράφουμε, με τον εαυτό μας. Για να αισθανόμαστε ότι είμαστε μόνοι και να γοητευόμαστε ότι είμαστε μοναδικοί. Άντε και να ρίχνουμε και καμιά κλεφτή ματιά. Έτσι. Μήπως και σταμπάρουμε κανένα όμοιό μας. Δηλαδή τρίχες, δηλαδή ψύλλοι στ΄ άχυρα…

Όταν συναντηθούμε, όταν γνωριστούμε εμείς, οι λίγοι, αν δούμε πως διαβαζόμαστε από πολλούς, ας κλείσουμε την πόρτα. Γιατί ίσως κάτι να μην έχουμε κάνει καλά. Ίσως ...

Επώνυμα σου γράφω, Ανώνυμα σε … γράφω


«Όταν θέλεις να σιγουρευτείς αν και πόσο δίκιο έχεις, πήγαινε και κάτσε για λίγο στη θέση αυτού που λέει ότι τον αδικείς, ή στη θέση αυτού που λες ότι σε αδικεί.»

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Όταν ξέσπασε ο «πελοποννησιακός πόλεμος» μεταξύ ανώνυμων και επώνυμων με αφορμή το press-gr, ως αυθεντικός και γω ανώνυμος, όφειλα να πάρω θέση. Και βεβαίως τάχθηκα με το στρατόπεδο των ανώνυμων. Ο λόγος ήταν διττός. Από τη μια ο ακατανίκητος ψυχοπαθητικός παρορμητισμός (που ούτως ή άλλως στους περισσότερους ανθρώπους υπάρχει) να συντάσσομαι ψυχικά με το στρατόπεδο των άοπλων ανώνυμων που πάντοτε βαλλόντουσαν από τους πάνοπλους και άριστα οργανωμένους επώνυμους. Από την άλλη, η ένταξή μου στο στρατόπεδο των «ξεβράκωτων» οφειλόταν σε μια καθαρά νοητική διεργασία, η οποία υπαγορεύει την ανάγκη να προστατεύεται ο απλός πολίτης να εκφράζει τις θέσεις του ακόμη και μέσα από ένα συνονθύλευμα αγανάκτησης, παληκαρισμών, σεξουαλικών υπονοουμένων (τι έλληνες γαρ θα είμαστε) και λοιπών ανάλογων συμπεριφορών.
Αυτό που έχει υπέρτατη αξία, σκέφτηκα, είναι ότι ο απλός πολίτης, που μέχρι τώρα μόνον άκουγε, μέσα από την ανωνυμία του blog, μπορεί πλέον και να ακούγεται.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ:
Κάνοντας στο διαδίκτυο μία αναζήτηση με σημείο αναφοράς το επώνυμό μου, πέφτω επάνω σε ένα όχι και τόσο άγνωστο blog (ο τίτλος στη διάθεση του καθενός), στο οποίο το επώνυμό μου φιγουράριζε φαρδιά-πλατιά «πρώτο τραπέζι πίστα», με υπόκρουση βρισιές, υπονοούμενα και υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς. Και όλα αυτά χωρίς καμία αναφορά σε κάποιο λόγο, σε κάποια αφορμή. Έτσι για πλάκα. Τόσο απλά. ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΑΝΩΝΥΜΑ. Στέλνω αμέσως ένα σχόλιο - διαμαρτυρία με παραλήπτη τον Ανώνυμο συντάκτη του Επώνυμου blog. Καμία δημοσίευση και καμία απάντηση. Και επειδή κατά το τσιτάτο του ανώνυμου λαού, καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει, με πήραν αμπάριζα οι επιδιδόμενοι στην τέχνη της μαζικής προώθησης e-mail,και άντε μετά να αποδείξω ότι, εγώ γνωστός σαν σοβαρός αναλυτής των τεκταινομένων, δεν προωθώ τις σκέψεις μου για την ελεύθερη διάδοση των ιδεών, αλλά ότι προωθώ «επί χρήμασι» εκδιδόμενες γυναίκες.
Πλέον ένας εσωτερικός σεισμός είχε μετατοπίσει από τη θέση τους τα πιστεύω μου.
Είχα πέσει και εγώ θύμα μιας ανέλεγκτης ελευθερίας, που με τόσο πάθος υποστήριζα;

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: Σας διαβεβαιώνω ότι η επιστημονική μου κατάρτιση και η μέχρι σήμερα παρεμβατική μου συμπεριφορά στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι εφόδια ικανά για να μπορώ άριστα να αιτιο - λογήσω το φαινόμενο και να προβάλω την κοινωνική διάστασή του. Επειδή όμως με τίποτα δεν μπορώ να το δικαιο – λογήσω, μία φράση μου έρχεται με απίστευτη αγανάκτηση να αναφωνήσω κατά το γνωστό ανέκδοτο:
«φέρτε μου τον πούστη …(που έγραψε για μένα)».

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί την ταπεινή συνεισφορά μου στη ζύμωση ιδεών που αυτό τον καιρό γίνεται πάνω στο δίλημμα «επώνυμα σου γράφω» ή «ανώνυμα σε γράφω».

Δεν υπάρχουν σχόλια: