.......................Ψύλλοι στ΄ άχυρα .................................

Αυτός ο τόπος δεν έχει κανένα βαρύγδουπο στόχο που υπάρχει. Υπάρχει για να μιλάμε, εμείς που γράφουμε, με τον εαυτό μας. Για να αισθανόμαστε ότι είμαστε μόνοι και να γοητευόμαστε ότι είμαστε μοναδικοί. Άντε και να ρίχνουμε και καμιά κλεφτή ματιά. Έτσι. Μήπως και σταμπάρουμε κανένα όμοιό μας. Δηλαδή τρίχες, δηλαδή ψύλλοι στ΄ άχυρα…

Όταν συναντηθούμε, όταν γνωριστούμε εμείς, οι λίγοι, αν δούμε πως διαβαζόμαστε από πολλούς, ας κλείσουμε την πόρτα. Γιατί ίσως κάτι να μην έχουμε κάνει καλά. Ίσως ...

Η συνάντηση


Σ΄ αυτή εδώ τη συνάντηση δε θέλω να μιλάμε πολύ. Ας κάνουμε, εμείς οι λίγοι, αυτό τον τόπο ευκαιρία να «αισθανόμαστε». Να φχαριστιόμαστε που είμαστε λίγοι, πολύ λίγοι, «απελπιστικά» λίγοι. Δεν την μπορώ την αντιπαράθεση στα θλιβερά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου, αφού το μόνο που πέτυχα μέχρι σήμερα είναι να γίνομαι και ΄γω ένας από τους απαραίτητους κρίκους συντήρησης του προβλήματος. Και πρόβλημα είναι πια σχεδόν ολόκληρη η κοινωνία που ζούμε. Θέλω, λοιπόν, πλέον να μπορώ να στέκομαι άσχετος, αδιάφορος, να ζω λαθραίος μέσα στα όσα συμβαίνουν γύρω μου και αυτό να το βιώνω. Η πλέμπα κάνει έτσι γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εγώ όμως μπορώ. Και συ μπορείς.
<>
Ετικέτες ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)