.......................Ψύλλοι στ΄ άχυρα .................................

Αυτός ο τόπος δεν έχει κανένα βαρύγδουπο στόχο που υπάρχει. Υπάρχει για να μιλάμε, εμείς που γράφουμε, με τον εαυτό μας. Για να αισθανόμαστε ότι είμαστε μόνοι και να γοητευόμαστε ότι είμαστε μοναδικοί. Άντε και να ρίχνουμε και καμιά κλεφτή ματιά. Έτσι. Μήπως και σταμπάρουμε κανένα όμοιό μας. Δηλαδή τρίχες, δηλαδή ψύλλοι στ΄ άχυρα…

Όταν συναντηθούμε, όταν γνωριστούμε εμείς, οι λίγοι, αν δούμε πως διαβαζόμαστε από πολλούς, ας κλείσουμε την πόρτα. Γιατί ίσως κάτι να μην έχουμε κάνει καλά. Ίσως ...


Κάθε φορά που από το παράθυρο του αυτοκινήτου βλέπω ένα σπιτάκι χτισμένο δίχως γείτονες, συγκινούμαι. Ακόμα κι όταν μια φοινικιά φυτρώνει μόνη της σε αμμοχώραφο, θέλω να πάω να σταθώ στον ίσκιο της. Εχει μεγαλείο η απόφαση της ερημιάς, όπως και η απόφαση της σιωπής , είναι ένα πένθος αλύπητο, που όμως δεν πάει χαμένο.

1 σχόλιο:

adinoos είπε...

Το βλέμμα στα πίσω