Σε δυο εικόνες

Εικόνα πρώτη, κάτω από το γαλάζιο αμπαζούρ οι τουλίπες του καπνού και το σέρι. Και να μη θέλεις πια να χτενίσεις τα μαλλιά σου και να κατέβεις τα σκαλιά γιατί βρέχει και θες να μείνεις μέσα.

Εικόνα δεύτερη, το φως είναι δυνατό και υπάρχουν φωνές και γέλια και μυρτιές στα βάζα. Και πίνουμε σπιτικό λικέρ , χωρίς ιδιαίτερο βάρος στη ψυχή, δίνοντας ένα σωρό απαντήσεις σε ένα ερώτημα που ξεχάσαμε ποιο είναι, επειδή η νύχτα είναι πρόσφορη και κατά βάθος λείπει ο ένας απ΄τον άλλο. Το είπα ...

Στον 356ο όροφο

Κάποτε, κάπου, μια μέρα θα μένεις στον 356ο όροφο ενός ουρανοξύστη,
θα είναι νύχτα, και θα είσαι μόνη,
κάτι θα δακτυλογραφείς και ένα αεράκι
θα ανέβει 356 ορόφους, θα σου χαϊδέψει τις αφέλειες και
θα σου υπενθυμίσει ότι είσαι
ζ ω ν τ α ν ή...

"Οι παλιές μου φίλες"

Οι παλιές φίλες που πήγαν; Ζουν παντρεμένες σε μονοκατοικίες ή μόνες σε γκαρσονιέρες; Είναι η φύση της ζωής να ξεχνάμε έτσι αυτούς με τους οποίους χρόνια ολόκληρα μοιραζόμασταν την ίδια αναπνοή; Τί με αποκαρδιώνει και το χέρι μου, ακόμα κι αυτές τις μοναχικές νύχτες που διψάω για λίγη από την παλιά αθωότητα, δεν φτάνει στο τηλέφωνο;

ΟΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΑ ΝΑ ΣΩΠΑΙΝΟΥΝ

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνει τις κινήσεις του ήρωα. Άλλοτε, όταν κάτι με πιέζει ή βαριέμαι, σκέφτομαι τo αγρόκτημα , ακούω πάλι τις συζητήσεις τους, συμμετέχω και ζω κάτι εσωτερικό που δεν αλλάζει ακόμα κι αν όλα γύρω μου αλλάζουν, γιατί είναι αυτή η μικρή σπηλιά που έφτιαξα μέσα μου. Με αισθήματα , φαντασία και στοχαστικούς συνδυασμούς. Για να επιστρέφω ελεύθερη και αδιαπέραστη, να ζω με ένταση ό,τι ακριβώς αξίζει να ζω. Μέσα αυτή τη σπηλιά ξαναγέννησα τον εαυτό μου, όπως ακριβώς τον ήθελα εγώ.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί καμιά φορά ο κόσμος και η κοινωνία σα να σωπαίνουν.
Και τίποτε δεν σου κάνει εντύπωση να κάνεις, να πεις. Είσαι σαν δοσμένος σε μια σκέψη ή εικόνα, που αν την αφήσεις, σε κυριεύει και γίνεται πιο ένυλη κι απ’ την ύλη.
Είναι η στιγμή που ζωηρεύει μέσα σου η εσωτερική ζωή, κι αυτή θέλει μοναξιά, ένα μεγάλο ταξίδι ή έστω ένα γουικέντ στη Φολέγανδρο.

Από το After Dark

Επώνυμα σου γράφω, Ανώνυμα σε … γράφω

«Όταν θέλεις να σιγουρευτείς αν και πόσο δίκιο έχεις, πήγαινε και κάτσε για λίγο στη θέση αυτού που λέει ότι τον αδικείς, ή στη θέση αυτού που λες ότι σε αδικεί.»

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Όταν ξέσπασε ο «πελοποννησιακός πόλεμος» μεταξύ ανώνυμων και επώνυμων με αφορμή το press-gr, ως αυθεντικός και γω ανώνυμος, όφειλα να πάρω θέση. Και βεβαίως τάχθηκα με το στρατόπεδο των ανώνυμων. Ο λόγος ήταν διττός. Από τη μια ο ακατανίκητος ψυχοπαθητικός παρορμητισμός (που ούτως ή άλλως στους περισσότερους ανθρώπους υπάρχει) να συντάσσομαι ψυχικά με το στρατόπεδο των άοπλων ανώνυμων που πάντοτε βαλλόντουσαν από τους πάνοπλους και άριστα οργανωμένους επώνυμους. Από την άλλη, η ένταξή μου στο στρατόπεδο των «ξεβράκωτων» οφειλόταν σε μια καθαρά νοητική διεργασία, η οποία υπαγορεύει την ανάγκη να προστατεύεται ο απλός πολίτης να εκφράζει τις θέσεις του ακόμη και μέσα από ένα συνονθύλευμα αγανάκτησης, παληκαρισμών, σεξουαλικών υπονοουμένων (τι έλληνες γαρ θα είμαστε) και λοιπών ανάλογων συμπεριφορών.
Αυτό που έχει υπέρτατη αξία, σκέφτηκα, είναι ότι ο απλός πολίτης, που μέχρι τώρα μόνον άκουγε, μέσα από την ανωνυμία του blog, μπορεί πλέον και να ακούγεται.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: Κάνοντας στο διαδίκτυο μία αναζήτηση με σημείο αναφοράς το επώνυμό μου, πέφτω επάνω σε ένα όχι και τόσο άγνωστο blog (ο τίτλος στη διάθεση του καθενός), στο οποίο το επώνυμό μου φιγουράριζε φαρδιά-πλατιά «πρώτο τραπέζι πίστα», με υπόκρουση βρισιές, υπονοούμενα και υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς. Και όλα αυτά χωρίς καμία αναφορά σε κάποιο λόγο, σε κάποια αφορμή. Έτσι για πλάκα. Τόσο απλά. ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΑΝΩΝΥΜΑ. Στέλνω αμέσως ένα σχόλιο - διαμαρτυρία με παραλήπτη τον Ανώνυμο συντάκτη του Επώνυμου blog. Καμία δημοσίευση και καμία απάντηση. Και επειδή κατά το τσιτάτο του ανώνυμου λαού, καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει, με πήραν αμπάριζα οι επιδιδόμενοι στην τέχνη της μαζικής προώθησης e-mail,και άντε μετά να αποδείξω ότι, εγώ γνωστός σαν σοβαρός αναλυτής των τεκταινομένων, δεν προωθώ τις σκέψεις μου για την ελεύθερη διάδοση των ιδεών, αλλά ότι προωθώ «επί χρήμασι» εκδιδόμενες γυναίκες.
Πλέον ένας εσωτερικός σεισμός είχε μετατοπίσει από τη θέση τους τα πιστεύω μου.
Είχα πέσει και εγώ θύμα μιας ανέλεγκτης ελευθερίας, που με τόσο πάθος υποστήριζα;

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: Σας διαβεβαιώνω ότι η επιστημονική μου κατάρτιση και η μέχρι σήμερα παρεμβατική μου συμπεριφορά στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι εφόδια ικανά για να μπορώ άριστα να αιτιο - λογήσω το φαινόμενο και να προβάλω την κοινωνική διάστασή του. Επειδή όμως με τίποτα δεν μπορώ να το δικαιο – λογήσω, μία φράση μου έρχεται με απίστευτη αγανάκτηση να αναφωνήσω κατά το γνωστό ανέκδοτο:
«φέρτε μου τον πούστη …(που έγραψε για μένα)».

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί την ταπεινή συνεισφορά μου στη ζύμωση ιδεών που αυτό τον καιρό γίνεται πάνω στο δίλημμα «επώνυμα σου γράφω» ή «ανώνυμα σε γράφω».

Προς Άγιον για το άρθρο του "και τα μυαλά στα κάγκελα"

Αγαπητέ Άγιε,
το ότι οι τράπεζες είναι ληστρικοί οργανισμοί και όχι κοινωφελή ιδρύματα, το ξέρει και η κότα μου. Το ότι ο σημερινός μικρομεσοέλληνας έχει τα μυαλά στα κάγκελα και αυτό το ξέρει επίσης η κότα μου. Το να πιστεύει κανείς ότι μπορεί ποτέ λαϊκή εξέγερση να ξεκινήσει από (ή έστω με αφορμή) αγανακτισμένους φιλάθλους που ερίζουν για το ποιός επιχειρηματίας ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την ομάδα τους, σημαίνει ότι έχει μπερδέψει και την έννοια «λαϊκή» και την έννοια «εξέγερση». Να πούμε τώρα και για υπερχρεωμένα στις (πράγματι ληστρικές) τράπεζες, νοικοκυριά. Πόσοι δανειολήπτες, πιστεύεις αγαπητέ Άγιε ότι πήραν τραπεζικό δάνειο για να αντιμετωπίσουν την αρρώστια συγγενικού τους προσώπου, ή το νοίκι που δεν έχουν να πληρώσουν, ή τις ανάγκες για σπουδές του παιδιού τους, ή για να αποκτήσουν ένα δικό τους σπίτι, τόσο σε μέγεθος, όσο ήταν αυτό που μένανε με νοίκι, ώστε να βολέψουν την οικογένεια όπως την βόλευαν και πριν στο νοικιασμένο; Λίγοι αγαπητέ Άγιε, πολύ λίγοι, πάρα πολύ λίγοι. Έχεις ακούσει αγαπητέ Άγιε για αυτούς που δανείζονται για να αγοράσουν πανάκριβο home cinema (επειδή ίσως δεν μπορούσαν να συλλάβουν τα μηνύματα των ταινιών του Μπονιουέλ μέσα από την απλή τηλεόραση); Ξέρεις για αυτούς που πούλησαν το οικοπεδάκι της μάνας τους, που εγγυήθηκαν με τη σύνταξή της, για να αποκτήσουν ένα σπίτι, απαραιτήτως «κατά τις» μεγαλύτερο από αυτό του συναδέλφου τους, που και αυτός μόνο τη μάνα του δεν πούλησε για να αποκτήσει το δικό του; Έχεις βέβαια ακούσει - είμαι σίγουρος- για την μικροαστική αντίληψη του σημερινού μικρομεσοέλληνα. Λανθασμένα, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, κάνεις την αντιδιαστολή μεταξύ των φιλάθλων και των καταχρεωμένων στις ληστρικές τράπεζες μικρομεσοελλήνων. Γιατί όσο αποτελεί «ιδανικό» η επιλογή του καλύτερου επιχειρηματία που θα οδηγήσει μια ομάδα στην κούπα (άκου ιδανικό !!!), άλλο τόσο αποτελεί «ιδανικό» και η επιδίωξη των σημερινών μικρομεσοελλήνων, (υπό την δραματική πίεση της τραγικής συμβίας) να αποκτήσουν μεγαλύτερο σπίτι από αυτό του μικρομεσοέλληνος συναδέλφου τους, περισσότερα ντουλάπια κουζίνας και προπαντός πολλά, μα πάρα πολλά ηχεία του ηχητικού συστήματος του home cinema. Αν τολμούσα αγαπητέ Άγιε να αναπαραγάγω εδώ την περιγραφή στην Ελευθεροτυπία του αείμνηστου Ραφαηλίδη για το τι πράμα είναι ο έλληνας μικροαστός, εσένα θα σου σηκωνότανε η τρίχα και εγώ θα είχα σίγουρα μπερδέματα με τη δικαιοσύνη. Θεωρείς λοιπόν ότι η τάξη (της πλειοψηφίας) των μικρομεσοελλήνων δανειοληπτών, εμφορούμενη από «ιδανικά» σαν τα παραπάνω, είναι ικανή να επιτελέσει επαναστατικό έργο;
Τις «αιρετικές» αυτές σκέψεις τις διατυπώνω όχι απαραίτητα σαν απάντηση, αλλά με αφορμή το άρθρο σου «και τα μυαλά στα κάγκελα.»

Αντίνοος
----------------------------------
Αγαπητέ Αντίνοε
καλά κάνεις και επισημαίνεις και αυτή την πλευρά.
Δεν πρέπει να την παραβλέπουμε.

Όμως τι να σου κάνει και ο πολίτης που είναι περικυκλωμένος από διαφόρων ειδών Σειρήνες που του πιπιλίζουν το μυαλό για προσφορές και κόντρα προσφορές και στο τέλος του παίρνουν και το σώβρακο.
Τα τέσσερα (p) του μάρκετινγκ στον καταναλωτή συγχωνεύονται στην έννοια της "μοναδικής ευκαιρίας" και έτσι χάνεται η ισορροπία στη τσέπη και στο μυαλό.
Αυτό δεν αφορά αποκλειστικά στους καταχρεωμένους, αλλά σε όλους μας.

Το πέρασμα από την υλική στην άυλη μορφή του χρήματος μας ζάλισε όλους ανεξαιρέτως. Ξέρεις πόσο θα ήθελα στο πορτοφόλι να είχα ρευστό από το να συναλλάσσομαι με κάρτες.
‘Έλα όμως που δεν γίνεται γιατί το χρηματοπιστωτικό έχει επιβάλει άλλους κανόνες στις επιχειρήσεις. Ξέρεις πόσες φορές μου έρχεται να υποβάλω μηνήσεις, στην Β. και Κ. Ευρώπη όπου δουλεύω, επειδή σχεδόν καμία εταιρεία δεν δέχεται το ζεστό χρήμα μου κατά τη συναλλαγή!
Όλα πλέον περνούν μέσα από την Τράπεζα. Τι προσωπικά δεδομένα και τρίχες! Σήμερα η Τράπεζά σου έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει το καταναλωτικό, ιατρικό και γενικότερο προφίλ σου καλύτερα από εσένα και να σε γδύνει κανονικότατα, προσφέροντάς σου διαρκώς νέες ευκαιρίες έμμεσα ή άμεσα.
Αυτά στη χώρα που ζω ισχύουν σε απόλυτο βαθμό και σε λίγο θα αποτελούν πραγματικότητες και στην Ελλάδα. Τελικά ιδιοκτήτες, με την έννοια της κυριότητας όπως την ξέραμε παλιά, δεν είναι οι πολίτες, ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι, αλλά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Πας να αγοράσεις ένα σπίτι στην Σκανδιναβία και στην υποδοχή για να σου δείξουν το οίκημα, βρίσκονται πρώτοι και καλύτεροι υπάλληλοι της Τράπεζας. Άσε…