Αιωρούμενες λέξεις

Ζεστός Απρίλης και τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα, αναζητούν μια θέση για απογευματινό καφέ στο λιμάνι.Ν΄ανεμίζει τα μαλλιά το θερμό αεράκι, κι οι λέξεις να αιωρούνται για λίγο..

"Αναχωρήσεις" Του Στάθη Κουκόπουλου

Πάτα ένα κλικ να δεις από κοντά το θέμα. Δεν είναι ανάγκη να ξέρεις πού το πάει ο καλλιτέχνης. Πήγαινέ το εσύ όπου θέλεις. Έχεις τα υλικά να φτιάξεις το μύθο σου. Η γυναίκα, το κόκκινο, η βάρκα, το κόκκινο σημάδι. Και το κύμα. Και ο βράχος που αγκαλιάζει τη μοναχική - μοναδική στιγμή.

"Μια εκδρομή στο νησί, ή βαρκάδα; με το αγόρι του νησιού, τα φύλλα στη θάλασσα , ο ήχος της άμπωτης, το αηδόνι που τραγουδάει , το σφίξιμο της μέσης, το δειλό φιλί, πως πέφτουνε τα σώματα πάνω στην άμμο της παραλίας, το συννέφιασμα του ουρανού, το σκοτείνιασμα του νου, η καταιγίδα. Ο χωρισμός και μετά από χρόνια η τυχαία συνάντηση στο ίδιο μαγεμένο μέρος, η αίσθηση του ανέφικτου έρωτα, του ανεκπλήρωτου, τα δάκρυα και ο νέος χωρισμός....."

Ούτως ή άλλως στο σκοτάδι βαδίζουμε, προς το σκοτάδι πάμε.

Τυχεροί όσοι κρατιούνται από το χέρι και είναι σαν μικρά παιδιά...

Τη συνάντησα τις δύο φορές που πήγα στην Πράγα. Στημένη σαν Άτρωτη Θεά, απλωμένη στον πίνακα μιας μικρής γκαλερί. Σαν θηλυκός Ντόριαν Γκρέυ. Σαν ουτοπία. Σαν είδωλο του άπιαστου, του αναλλοίωτου. Λέω να ξαναπάω, να τη δω. Θα είναι εκεί. Στημένη σαν Άτρωτη Θεά, απλωμένη στον πίνακα της μικρής γκαλερί, ο θηλυκός Ντόριαν Γκρέυ, η ουτοπία, το είδωλο του άπιαστου, του αναλλοίωτου.
Θα τη δω στα κλεφτά, μη και δεν με γνωρίσει.