.......................Ψύλλοι στ΄ άχυρα .................................

Αυτός ο τόπος δεν έχει κανένα βαρύγδουπο στόχο που υπάρχει. Υπάρχει για να μιλάμε, εμείς που γράφουμε, με τον εαυτό μας. Για να αισθανόμαστε ότι είμαστε μόνοι και να γοητευόμαστε ότι είμαστε μοναδικοί. Άντε και να ρίχνουμε και καμιά κλεφτή ματιά. Έτσι. Μήπως και σταμπάρουμε κανένα όμοιό μας. Δηλαδή τρίχες, δηλαδή ψύλλοι στ΄ άχυρα…

Όταν συναντηθούμε, όταν γνωριστούμε εμείς, οι λίγοι, αν δούμε πως διαβαζόμαστε από πολλούς, ας κλείσουμε την πόρτα. Γιατί ίσως κάτι να μην έχουμε κάνει καλά. Ίσως ...

"Αναχωρήσεις" Του Στάθη Κουκόπουλου

Πάτα ένα κλικ να δεις από κοντά το θέμα. Δεν είναι ανάγκη να ξέρεις πού το πάει ο καλλιτέχνης. Πήγαινέ το εσύ όπου θέλεις. Έχεις τα υλικά να φτιάξεις το μύθο σου. Η γυναίκα, το κόκκινο, η βάρκα, το κόκκινο σημάδι. Και το κύμα. Και ο βράχος που αγκαλιάζει τη μοναχική - μοναδική στιγμή.

"Μια εκδρομή στο νησί, ή βαρκάδα; με το αγόρι του νησιού, τα φύλλα στη θάλασσα , ο ήχος της άμπωτης, το αηδόνι που τραγουδάει , το σφίξιμο της μέσης, το δειλό φιλί, πως πέφτουνε τα σώματα πάνω στην άμμο της παραλίας, το συννέφιασμα του ουρανού, το σκοτείνιασμα του νου, η καταιγίδα. Ο χωρισμός και μετά από χρόνια η τυχαία συνάντηση στο ίδιο μαγεμένο μέρος, η αίσθηση του ανέφικτου έρωτα, του ανεκπλήρωτου, τα δάκρυα και ο νέος χωρισμός....."




1 σχόλιο:

κόκκινα παπούτσια είπε...

Μια εκδρομή στο νησί, η β;αρκάδα; με το αγόρι του νησιού, τα φύλλα στη θάλασσα , ο ήχχος της αμπωτης, το αηδόνι που τραγουδάει , το σφίξιμο της μέσης το δειλό φιλί, πως πευτουνη τα σώματα πάνω στην άμμο της παραλίας, το συννέφιασμα του ουρανού, το σκοτείνιασμα του νου, καταιγίδα. Ο χωρισμός και μετά από χρόνια η τυχάία συνάντηση στο ίδιο μαγεμένο μέρος η αίσθηση του ανέφικτου έρωτα, του ανεκπλήρωτου, τα δάκρυα και ο νέος χωρισμός.....